In 2010 gingen 10 Kena-monitoren met het internationale kamp naar Marokko. Daar hielden ze een uitwisseling met 10 Marokkaanse monitoren om kennis, cultuur en ervaring met elkaar te delen. Onder hen was ook Abdou El Aaboud die nu, vijf jaar later, naar België is verhuisd om er samen met Veerle een toekomst op te starten. In Marokko had hij al veel ervaring opgedaan als monitor bij “Les amis de l’enfance et de la jeunesse”, een vrijwilligersorganisatie in Essaouira die kampen organiseerde, bijlessen Frans en wiskunde gaf en aan huiswerkbegeleiding deed voor de kansarme kinderen uit de wijk.

Hoe heb je je eerste Kena-kamp ervaren?

Het was een heel interessante ervaring voor mij, omdat het de eerste keer was dat ik in België deelnam aan een kamp. Ik vond het interessant om samen te werken met de ploeg animatoren en de hoofdleiding. Het was goed dat ik Veerle en Eline al kende. Ze zijn mijn vrienden, waardoor ik direct mee werd geïntegreerd bij het hele kampprogramma. Ook met de kinderen vond ik het heel leuk. Het was bovendien de ideale situatie om mijn Nederlands te oefenen. En er was een Franstalige deelnemer, waarover ik me dan kon ontfermen. Ik had ook niet het gevoel dat het taalverschil voor weerstand zorgde om met de kinderen een band op te bouwen. Ze aanvaardden me direct als hoofdanimator.

Was het anders dan je voordien gedacht had? Waarom (niet)?

Omdat ik in Marokko al ervaring had als animator en op kamp gaan, was het niet echt anders voor mij. Het terrein en al jullie materialen daarentegen, dat was wel anders voor mij. In Marokko hebben we zoveel niet. Wat betreft de samenwerking, was het net zoals ik had gedacht. En ook het programma en de structuur van het kamp waren niet erg nieuw voor mij. Tijdens onze projecten in Marokko ging het net zo.

Ben je ergens van verschoten/verrast geweest?

Nee, enkel door al de medicatie die de kinderen nemen op kamp. We hadden een erg lange medicatielijst. In Marokko komt het niet vaak voor dat kinderen bij gedragsproblemen of concentratieproblemen medicatie nemen.

Welke activiteit was voor jou het fijnst om te doen?

Het kampthema ‘leger’ vond ik super. Alle kinderen waren mee verkleed en hebben zich goed geamuseerd. Ze konden zich uitleven en ik ook. Ik kon mijn djembe gebruiken tijdens de verschillende activiteiten. Ook het kampvuur ’s avonds vond ik altijd heel fijn.

Hoe vlot verliep de communicatie met de leden en monitoren?

De communicatie verliep goed. Ik praat een beetje Nederlands, zij praatten een beetje Frans. Het was dus niet moeilijk om elkaar te begrijpen. Dankzij mijn ervaring, kon ik me direct in de groep mengen zonder dat taal een probleem was voor mij. Ook met de kinderen zorgde dat voor geen enkel probleem. Als je ze iets toont dat ze nog niet kennen, moet je proberen om hun aandacht te trekken. Wanneer ik bijvoorbeeld een nieuw, Frans liedje aanleerde in de bonte ring, hield de taal me niet tegen. Je lichaamstaal en de manier waarop je beweegt en in de kring staat, heeft een effect op de groep. Er zijn altijd andere manieren om contact te maken buiten de taal. Ik heb bijvoorbeeld veel gespeeld met de kinderen, waardoor je sowieso een leuke band krijgt met de kinderen. Door deze band kan je ook, zonder problemen, grenzen stellen wanneer ze iets stouts doen.

Ervaar je veel verschillen met jeugdwerking in Marokko?  (activiteiten, opleiding monitoren, voldoening van de kinderen…)

Hier is het zeker en vast meer georganiseerd dan in Marokko. Elke activiteit heeft zijn tijd en materiaal. De communicatie tussen de animatoren was ook heel goed. Ze waren goed voorbereid op elke activiteit. Hun materiaal stond klaar om direct te beginnen. Ze deden het echt als een geoliede machine en met heel hun hart. Je voelt dat de animatoren tijdens de cursus veel geleerd hebben dat hen helpt om een goed Kena-kamp tot stand te brengen. Ze hebben een goede bagage om de kinderen, ook op psycho-sociaal vlak, te begeleiden.
Wat wel een groot voordeel is, in Heuvelsven, is dat het natuurdomein met de infrastructuur op maat van de kinderen is. Bij ons in Marokko was het telkens zoeken naar een geschikte plaats voor hen. Hier bij Kena hebben de kinderen veel meer materiaal om activiteiten mee te doen. In Marokko heb je minder spullen, maar je kan er even goed heel toffe spelletjes of knutselactiviteiten mee verzinnen. Dat maakt de kinderen niet meer of minder tevreden.
Kinderen hebben op vlak van materiaal niet veel nodig om gelukkig te zijn. In Marokko zijn er evengoed veel kinderen die op het einde van het kamp huilen omdat het gedaan is, omdat de sfeer zo goed was. Bezig zijn met hen, jezelf helemaal geven, … zijn elementen die voldoening brengen. Dat doe je samen. Samen sterk.

Zou je graag blijven terugkomen naar Heuvelsven?

Ja, zeker. Het is een mooie plaats. Ik hou van de frisse lucht, het bos, het ven. Ik ben graag dichtbij de natuur. Het is er rustig. Het doet me denken aan het platteland, waar ik ben opgegroeid.

Welke herinnering neem je mee naar huis?

Dat we ’s avonds altijd rond het kampvuur zaten. De gezelligheid daarvan. Heel het kamp was voor mij een ontdekking.  Wat ik één van de leukste momenten vond, was om de kinderen te trekken op het vlot in het ven. Dit vonden ze zo geweldig. Het enthousiasme spatte eraf en de tijd in het water ging altijd vliegensvlug voorbij.
Tijdens het kamp had ik met eén van de moeilijkere kinderen een goede band opgebouwd. Op het einde van de week zei hij: “Jou, jou zal ik nooit vergeten.”. Dat blijft een geweldig mooie herinnering.