fbpx
Internationaal Kenakamp betekent nieuw begin voor Abdou

Internationaal Kenakamp betekent nieuw begin voor Abdou

Artikel

In 2010 gingen 10 Kena-monitoren met het internationale kamp naar Marokko. Daar hielden ze een uitwisseling met 10 Marokkaanse monitoren om kennis, cultuur en ervaring met elkaar te delen. Onder hen was ook Abdou El Aaboud die nu, vijf jaar later, naar België is verhuisd om er samen met Veerle een toekomst op te starten. In Marokko had hij al veel ervaring opgedaan als monitor bij “Les amis de l’enfance et de la jeunesse”, een vrijwilligersorganisatie in Essaouira die kampen organiseerde, bijlessen Frans en wiskunde gaf en aan huiswerkbegeleiding deed voor de kansarme kinderen uit de wijk.

Hoe heb je je eerste Kena-kamp ervaren?

Het was een heel interessante ervaring voor mij, omdat het de eerste keer was dat ik in België deelnam aan een kamp. Ik vond het interessant om samen te werken met de ploeg animatoren en de hoofdleiding. Het was goed dat ik Veerle en Eline al kende. Ze zijn mijn vrienden, waardoor ik direct mee werd geïntegreerd bij het hele kampprogramma. Ook met de kinderen vond ik het heel leuk. Het was bovendien de ideale situatie om mijn Nederlands te oefenen. En er was een Franstalige deelnemer, waarover ik me dan kon ontfermen. Ik had ook niet het gevoel dat het taalverschil voor weerstand zorgde om met de kinderen een band op te bouwen. Ze aanvaardden me direct als hoofdanimator.

Was het anders dan je voordien gedacht had? Waarom (niet)?

Omdat ik in Marokko al ervaring had als animator en op kamp gaan, was het niet echt anders voor mij. Het terrein en al jullie materialen daarentegen, dat was wel anders voor mij. In Marokko hebben we zoveel niet. Wat betreft de samenwerking, was het net zoals ik had gedacht. En ook het programma en de structuur van het kamp waren niet erg nieuw voor mij. Tijdens onze projecten in Marokko ging het net zo.

Ben je ergens van verschoten/verrast geweest?

Nee, enkel door al de medicatie die de kinderen nemen op kamp. We hadden een erg lange medicatielijst. In Marokko komt het niet vaak voor dat kinderen bij gedragsproblemen of concentratieproblemen medicatie nemen.

Welke activiteit was voor jou het fijnst om te doen?

Het kampthema ‘leger’ vond ik super. Alle kinderen waren mee verkleed en hebben zich goed geamuseerd. Ze konden zich uitleven en ik ook. Ik kon mijn djembe gebruiken tijdens de verschillende activiteiten. Ook het kampvuur ’s avonds vond ik altijd heel fijn.

Hoe vlot verliep de communicatie met de leden en monitoren?

De communicatie verliep goed. Ik praat een beetje Nederlands, zij praatten een beetje Frans. Het was dus niet moeilijk om elkaar te begrijpen. Dankzij mijn ervaring, kon ik me direct in de groep mengen zonder dat taal een probleem was voor mij. Ook met de kinderen zorgde dat voor geen enkel probleem. Als je ze iets toont dat ze nog niet kennen, moet je proberen om hun aandacht te trekken. Wanneer ik bijvoorbeeld een nieuw, Frans liedje aanleerde in de bonte ring, hield de taal me niet tegen. Je lichaamstaal en de manier waarop je beweegt en in de kring staat, heeft een effect op de groep. Er zijn altijd andere manieren om contact te maken buiten de taal. Ik heb bijvoorbeeld veel gespeeld met de kinderen, waardoor je sowieso een leuke band krijgt met de kinderen. Door deze band kan je ook, zonder problemen, grenzen stellen wanneer ze iets stouts doen.

Ervaar je veel verschillen met jeugdwerking in Marokko?  (activiteiten, opleiding monitoren, voldoening van de kinderen…)

Hier is het zeker en vast meer georganiseerd dan in Marokko. Elke activiteit heeft zijn tijd en materiaal. De communicatie tussen de animatoren was ook heel goed. Ze waren goed voorbereid op elke activiteit. Hun materiaal stond klaar om direct te beginnen. Ze deden het echt als een geoliede machine en met heel hun hart. Je voelt dat de animatoren tijdens de cursus veel geleerd hebben dat hen helpt om een goed Kena-kamp tot stand te brengen. Ze hebben een goede bagage om de kinderen, ook op psycho-sociaal vlak, te begeleiden.
Wat wel een groot voordeel is, in Heuvelsven, is dat het natuurdomein met de infrastructuur op maat van de kinderen is. Bij ons in Marokko was het telkens zoeken naar een geschikte plaats voor hen. Hier bij Kena hebben de kinderen veel meer materiaal om activiteiten mee te doen. In Marokko heb je minder spullen, maar je kan er even goed heel toffe spelletjes of knutselactiviteiten mee verzinnen. Dat maakt de kinderen niet meer of minder tevreden.
Kinderen hebben op vlak van materiaal niet veel nodig om gelukkig te zijn. In Marokko zijn er evengoed veel kinderen die op het einde van het kamp huilen omdat het gedaan is, omdat de sfeer zo goed was. Bezig zijn met hen, jezelf helemaal geven, … zijn elementen die voldoening brengen. Dat doe je samen. Samen sterk.

Zou je graag blijven terugkomen naar Heuvelsven?

Ja, zeker. Het is een mooie plaats. Ik hou van de frisse lucht, het bos, het ven. Ik ben graag dichtbij de natuur. Het is er rustig. Het doet me denken aan het platteland, waar ik ben opgegroeid.

Welke herinnering neem je mee naar huis?

Dat we ’s avonds altijd rond het kampvuur zaten. De gezelligheid daarvan. Heel het kamp was voor mij een ontdekking.  Wat ik één van de leukste momenten vond, was om de kinderen te trekken op het vlot in het ven. Dit vonden ze zo geweldig. Het enthousiasme spatte eraf en de tijd in het water ging altijd vliegensvlug voorbij.
Tijdens het kamp had ik met eén van de moeilijkere kinderen een goede band opgebouwd. Op het einde van de week zei hij: “Jou, jou zal ik nooit vergeten.”. Dat blijft een geweldig mooie herinnering.

Ontdek al onze activiteiten
In Heuvelsven groeit verbondenheid met jezelf, de ander en de natuur

In Heuvelsven groeit verbondenheid met jezelf, de ander en de natuur

Artikel

In Heuvelsven groeit verbondenheid met jezelf, de ander en de natuur

‘Stilte: het is een taal die vergeten is, maar die zo sterk kan spreken’, zegt Leo Jacobs, vrijwillig beheerder van het jeugdvakantiecentrum Heuvelsven. Wie al in Heuvelsven was, heeft het ervaren. Wie de stilte zoekt, vindt ze hier. Heuvelsven is de thuisbasis van jeugdvakantieorganisatie KENA. Het domein gooit nu haar deuren open naar een ruimer publiek. Op uitnodiging van Heuvelsven en Vakantieparticipatie verkennen Horizont, Akindo, Gigos, Pirlewiet en het OCMW van Dilsen-Stokkem de mogelijkheden ter plaatse.

‘Stilte: het is een taal die vergeten is, maar die zo sterk kan spreken’, zegt Leo Jacobs, vrijwillig beheerder van het jeugdvakantiecentrum Heuvelsven. Wie al in Heuvelsven was, heeft het ervaren. Wie de stilte zoekt, vindt ze hier.

Tijdens schoolvakanties brengen de jongeren van KENA hier hun kampen door. Ook scholen organiseren hier natuurklassen. Maar er is meer mogelijk, denkt Leo. Hij denkt bijvoorbeeld aan groepsvakanties voor gezinnen of senioren. Om die mogelijkheden te onderzoeken, nodigde Leo enkele organisaties uit die groepsvakanties organiseren. Voor een kennismaking en een creatieve babbel.

Op wandel

Leo neemt zijn gasten mee voor een kennismaking met het terrein en de infrastructuur. Het wordt een wandeling van ruim een uur, langs een poel, via een grote speelzaal die baadt in een overvloed van daglicht, een stemmige kapel, een vuurplaats die tot stilte uitnodigt. Middenin, en haast vanuit elke plek te bewonderen, ligt het schitterende ven. Een groot water dat uitnodigt om weids te kijken, in stilte de rimpeling te observeren, de tenen te soppen en – als het niet te koud is – te zwemmen of op een vlot te dobberen.

Rond het ven liggen, kriskras en op grote afstand van elkaar, gebouwen om te spelen, te slapen, te eten en te bezinnen. Speelzaal, kapel en slaapvertrekken zijn gebouwd door jonge mensen, voor jonge mensen. Zelfs de betonnen blokken waaruit de gebouwen zijn opgetrokken, zijn gemaakt op het terrein zelf, door jongeren die hier sinds 1947 hun vakantie doorbrengen. Broeder Victor van de Broeders van de Christelijke Scholen nam daartoe net na de tweede wereldoorlog het initiatief. Hij wilde jongeren uit de stad dicht bij de natuur brengen.

We verpozen even rond de vuurplaats. Leo wijst naar de speelzaal, de slaapblokken, de kapel en vertelt. ‘De jongeren van toen hebben via hun werk iets achtergelaten voor de generaties na hen. En we vertellen de jongeren van vandaag daar nog altijd over. Want dat besef, dat schept verbondenheid met vorige en volgende generaties. Ook zij helpen nu om de natuur te beheren, de gebouwen te onderhouden, hier en daar herstellingswerken te doen. Dan leren ze: ‘wij zijn zelf ook passanten, die de zorg voor het domein in het hier en nu overnemen, door ons werk voegen we waarde toe aan het domein.’ Die verbondenheid in de tijd willen we overdragen aan mensen van vandaag.’

De vrijwilligers van Heuvelsven willen het domein daarom ook ter beschikking stellen voor groepen mensen die weinig kansen krijgen. Voor organisaties die dan een programma aanbieden dat gemeenschapsvormend is, dat gebruik maakt van de kracht van dit domein: de natuur, de stilte, de mogelijkheid om hier tot rust te komen.

Meer mensen kansen geven

De vrijwilligers van Heuvelsven willen het domein daarom ook ter beschikking stellen voor groepen mensen die weinig kansen krijgen. Voor organisaties die dan een programma aanbieden dat gemeenschapsvormend is, dat gebruik maakt van de kracht van dit domein: de natuur, de stilte, de mogelijkheid om hier tot rust te komen. ‘En ook mensen uit kansengroepen uit de omgeving zijn welkom om zich hier als vrijwilliger te engageren, bijvoorbeeld in het mee beheren van de natuurlijke omgeving. Ze zullen zich hier snel thuis voelen en ervaren dat ze iets betekenen in onze groep en voor ons domein’, zegt Leo.

Respect is basiswaarde

Maar, er is één maar, zegt Leo. Heuvelsven wil de sfeer, de zuiverheid van het domein behouden. Dat vraagt respect voor de omgeving, en zinvolle activiteiten voor de vakantiegangers. ‘Het hangt hier trouwens in de lucht. Respect komt hier vanzelf naar boven, dat merken we keer op keer. We voelen het bij onszelf, vrijwilligers en bij de vakantiegasten: het domein verandert iets in ons. Het is niet uit te leggen, maar we voelen – en zien bij anderen – dat het domein ons leidt in wat we wel en beter niet doen.’

Het hangt hier trouwens in de lucht. Respect komt hier vanzelf naar boven, dat merken we keer op keer. We voelen het bij onszelf, vrijwilligers en bij de vakantiegasten: het domein verandert iets in ons.

Het domein doet zijn werk, inderdaad. Wij, bezoekers, worden er stil van. Stil en respectvol.  Hier groeit ambassadeurschap.

Wat kan ik doen?

De vraag komt spontaan: ‘Wat kan ik doen om dit te versterken? Wie of wat ken ik die mee kan helpen om hier een verschil te maken?’ Els van Pirlewiet gaat serieus bekijken of ze hier een vakantie kunnen organiseren. ‘Het is een prima uitvalsbasis om de omgeving te verkennen’, zegt ze.  Sara Van jongerenwerking Gigos denkt eraan om hier bijvoorbeeld een bouwvakantie met Genkse jongeren door te brengen. Anja van Akindo spreekt erover met Natuurpunt, omdat ze weet dat zij ook natuurkampen organiseren. Carine van Vakantieparticipatie neemt het op zich om te onderzoeken hoe de brochure rond groepsverblijven nog meer informatie kan geven voor organisatoren van groepsvakanties. Jenny, vrijwilliger bij Akindo, spreekt met de mensen van de Biehal. Arno, die vaak schooldirecties ziet, gaat over Heuvelsven vertellen tijdens die ontmoetingen.

Spontane ideeën van mensen die zich gast voelden van Heuvelsven, en er graag ambassadeurs van worden. Want, zo ervaren we: hier kom je thuis. Hier ontwikkelt het domein je verbondenheid met de natuur en elkaar. Hier spreekt de eenvoud de taal van de stilte. Het lijkt er sterk op dat we precies dat nodig hebben in een tijd als de onze, die bol staat van lawaai, sensatie en afleiding.

 

Artikel door Griet Bouwen van netwerk Vakantieparticipatie via Iedereen verdient vakantie

Ontdek al onze activiteiten
Je weet dat je leiding bent als…

Je weet dat je leiding bent als…

Artikel

Je weet dat je leiding bent als…

Je weet dat je kampleider bent als …

… je ook doorheen het jaar aan een sneltempo knopen kan doorhakken als er iets aan jou gevraagd wordt.
… één van je adjuncten het toch de moeite vindt je sleutels en fluitje terug te komen brengen dat je weer kwijt was. Ze weten dat je anders het volgende aantreden op hun fluitje zabbert.
… je als je een groep hoofdanimatoren ziet je meteen potentiële adjuncten probeert te spotten.
… je niet meer weet hoe je de kantine organiseert. Gelukkig de adjuncten wel.
… je niet meer weet wanneer je nog eens de tijd gevonden hebt om jezelf te douchen. De kampleider en adjuncten daarom aan een aparte tafel gezet zijn.
… je opnieuw in ziekenhuis Oost-Limburg aankomt en je je er meteen thuis voelt.
… je antennes ontwikkelt voor moraliserende verhaaltjes die een avond- of ochtendwoordje zouden kunnen zijn.
… je jezelf elke kampleidersvergadering opnieuw verbaast hoe we ondertussen 16 kampleiders rond een tafel krijgen (min die twee of drie die statistisch gezien niet aanwezig kunnen zijn).
… monitoren komen vragen wanneer ze en tussentijdse evaluatie krijgen. Lieve monitoren, stop daarmee. We gaan met plezier op kamp en zullen feedback geven, tussendoor. Gezellig!
… hees worden zowat je grootste nachtmerrie is de laatste dagen.
… je een fantastisch span mustangs (de monitoren) groepsdynamisch kunt laten toveren met een groep.
… je met de andere kampleiders deze zomer 861 uren activiteiten gerealiseerd hebt.
… je er waarschijnlijk onbewust wel wat meer gedraaid hebt.
… een langere eerste avond, even het antigifcentrum bellen wanneer een deelnemer besloot muggenspray te drinken.
… je alles zo veilig organiseert dat je de deelnemers net voor het afsluiten van het kamp in doorns laat rollen en onopgewarmd een rugbymatch laat spelen om de ouders te laten geloven dat ze echt op kamp zijn geweest.

Je weet dat je adjunct bent als …

(nvdr. adjunct = hoofdleiding of “hulpje” van de kampleider)
… je zonder nadenken kan zeggen of er al dan niet gaatjesknippers zijn in Heuvelsven en waar de knikkers liggen.
… je ergens na december telefoon krijgt van een kampleider die je heel graag mee op kamp wil.
… je het mist om vendelvergaderingen te mogen doen.
… je wel eens blij bent rustig te kunnen eten.
… je de orde doet en jezelf een heel klein beetje schaamt dat je eigen kamer een stal is.
… de vlag minder vlot naar boven of beneden gaat dan je gehoopt had.

Je weet dat je een ervaren adjunct bent als …

… de kampleider regelmatig verdwijnt.
… je zelf de aantredens mag fluiten en de timing in het oog houdt.
… je tijdens een ochtenwoordje of bij het maken van afspraken denkt “hier gaan we weer” en bijna woordelijk kan voorspellen wat de kampleider gaat zeggen.
… je bijna altijd wanneer de kampleider (te laat) aan iets denkt je kan zeggen: ‘Dat is al gebeurd.’

Je weet dat je monitor bent als …

… je jezelf plots afvraagt wie iets gaat opstarten tijdens de vrije tijd en dan beseft dat jij het bent.
… je de andere tafels in het oog houdt en blij bent dat de sfeer er bij jou aan tafel goed inzit.
… je snode plannen bedenkt om toch even te kunnen upteamen met de bekende monitoren van de andere leeftijdsgroep.
… je zo op siëst gehoopt had, dacht op 15 minuten je bosspel klaar te zetten en om 14u nog om tien
minuten extra tijd vraagt terwijl je een kleine zucht slaat.

 

Artikel door Hans Jacobs

Ontdek al onze activiteiten
Jonge mensen leren de stilte waarderen

Jonge mensen leren de stilte waarderen

Artikel

Jonge mensen leren de stilte waarderen

31

Januari, 2016

Op kamp met Kena: jonge mensen leren de stilte waarderen

Dat je geluk kunt ervaren in gewone dingen. Dat je gelukkig wordt als je balans ervaart in je leven, balans tussen spelen, werken en rusten. Dat stilte niet iets is om bang voor te zijn, maar net helend is. In de vakantiekampen van Kena leren jonge mensen de stilte opnieuw ontdekken en waarderen. ‘Later, als ze als volwassene terugkijken op die vakantieherinneringen, blijkt net die ervaring een diepe indruk nagelaten te hebben’, zegt Kena-voorzitter Jeroen Hendrickx.

Stilte. Rust. Ruimte maken om gewoon te ‘zijn’, dicht bij jezelf en zonder afleiding van gebabbel en gedoe: het lijkt haaks op de tijdsgeest te staan, dwars in te gaan tegen onze overactieve samenleving, met haar eindeloze –niet te missen!- informatiestromen en nadruk op presteren en actief zijn. Ook jonge mensen leven in een wereld van presteren, bezig zijn, communiceren, informatie verwerken. Vergroeid met smartphone, voortgedreven om dingen te doen, resultaten te behalen, events te beleven.

En toch. Dwars tegen die tijdsgeest in doet jongerenvakantie-organisatie Kena het echt anders. Rust en stilte is een belangrijk deel van hun vakantiekampen met kinderen en jonge mensen. Rust zit ‘m in de herhaling van een vast dagritme. ‘s Avonds krijgt de stilte een ereplaats. Op die manier herstellen ze bij Kena de balans tussen werken, spelen en rusten. ‘Want als naast actief zijn ook stilte en rust ingebed raakt in het dagelijks leven, creëer je voor jezelf de voorwaarden om gelukkig te zijn’, zegt Jeroen.

“Stilte en rust inbouwen in je leven, betekent voorwaarden creëren om gelukkig te kunnen zijn.”

Vast ritme, rust en natuur

‘Leven op kamp is intens. En dat moet je kunnen volhouden. Een duidelijk dagritme, met genoeg ruimte voor stilte en rust, maakt dat mogelijk’, aldus Jeroen. Ook de natuur van de kampomgeving draagt daaraan bij: het uitgestrekte bos- en vengebied van Heuvelsven in het Limburgse Dilsen-Stokkem. De jongeren werken er mee met de natuur, helpen het natuurgebied in stand houden. Ze sporten, spelen in de bossen en zwemmen in het ven.

Stilte opbouwen

Elke avond verloopt volgens een weerkerend ritueel, waarin stap voor stap de ervaring van rust en stilte wordt opgebouwd. Dat gaat zo: de groep verzamelt in een kring rond een kampvuur. Ze maken er toneel en zingen er liederen. Met elk lied komt de stilte een beetje dichterbij. ‘Na het laatste lied blijft iedereen stil’, zegt Jeroen. ‘Dan gaan we nog even naar de kapel, waar iedereen in stilte even gaat staan of zitten. Elke jongere voelt dan vanzelf wanneer het tijd is om de dag af te sluiten. Druppelsgewijs trekken ze naar hun eigen nest. Elk op zijn eigen ritme, dicht bij zichzelf. Ze houden de stilte vast tot ’s ochtends.’

Cadeau voor nu en later

Klinkt moeilijk? Anders? Dwars tegen de kwetterende, kakelende, lawaaierige jongerencultuur? Wel dwars, maar niet zo moeilijk, blijkt. ‘Het is altijd zo geweest op onze kampen en het lukt ook in deze tijd nog altijd,’ zegt Jeroen. ‘Het is heel moeilijk om uit te leggen. Het werkt gewoon. Het is wel even wennen voor de meeste jongeren, maar stuk voor stuk waarderen ze die stilte al heel gauw. Ze ontdekken dat stilte en rust ook gelukkig maakt. Jaren later, als ze al lang volwassen zijn, kunnen ze dat gevoel, die herinnering nog oproepen.

Interview door Griet Bouwen

Ontdek al onze activiteiten